ขาประจำ

เมื่อเพื่อนรัก นำของขวัญวันเกิดเป็นนกแก้วช่างพูดมาให้ ในตอนสายของวันหนึ่ง ซึ่งกรงนกนั้นมีผ้า คลุมอย่างมิดชิด แล้วจึงบอกกับ ลุงเทิ้ม ว่า อย่าเพิ่งเปิด ผ้าคลุมออกภายใน 3 วันนี้ เพราะนกตัวนี้ ถูกเลี้ยงและโต ขึ้นมาในซ่องแห่งหนึ่ง มันจึงชอบพูดแต่คำ หยาบคาย ให้ทิ้งไว้สักพักหนึ่งให้มันลืมๆ ไปก่อน ลุงเทิ้มจึงเอากรงนก ไปแขวนไว้ในบ้าน แล้วรีบ ปิดบ้านออกไปทำงาน

ตอนเย็น ป้าเกื้อ กลับมาถึงบ้านก่อนใคร มองเห็นกรงนก มีผ้าคลุม แขวนอยู่ จึงเปิดดูด้วยความสงสัย

“ว้าวๆ.. แม่เล้าคนใหม่” เจ้านกทะลึ่งร้องออกมาอย่างดีใจ

ป้าเกื้อ โกรธมาก รีบปิดผ้าคลุม แล้วเดินเข้าครัวไป ต่อมา ลูกสาวของ ลุงเทิ้ม กลับมาจากโรงเรียนมองเห็นกรงนก จึงเดิน เข้าไปเปิดผ้าดู

“ว้าวๆ.. เด็กใหม่” เจ้านกทะลึ่งร้องออกมาอย่างดีใจ

ลูกสาว โกรธมาก จึงเดินหนีไป ในขณะเดียวกัน ลูกชาย ก็กลับมาบ้าน พอ มองเห็นกรงนกก็เดินเข้าไปเปิดผ้าดู

“ว้าวๆ.. แมงดาตัวใหม่” เจ้านกทะลึ่งร้องออกมาอย่างดีใจ

ลูกชาย โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง เดินหนีเข้าไปข้างใน พอตกดึก ลุงเทิ้ม เมาแอ๋.. กลับมา ถึงบ้านจำไม่ได้ว่ากรงอะไร จึงเดินโซเซ เข้าไปเปิดผ้าดู

เจ้านกทะลึ่งปรือตามองอย่างงัวเงีย แล้วส่ายหน้า ก่อนจะพึมพำ “โธ่เอ๊ย… ขาประจำ”